TUKANG BACA

Jumaat, 31 Mei 2013

KAU NASIHAT AKU, AKU NASIHAT KAU

"bagi aku nasihat sikit. supaya aku belajaq lagi rajin."

orang minta aku nasihat. namun, aku tidak tahu mahu nasihat apa.
aku balas, "masalahnya, aku pun sedang malas. okaylah begini. kau nasihat aku, aku nasihat kau." 

kau nasihat aku, aku nasihat kau.
kau nasihat aku, aku nasihat kau.
kau nasihat aku, aku nasihat kau.

"silakan."

serius. dengan jiwa yang maha malas sekarang ini, apa yang patut aku nasihatkan sedangkan aku turut memerlukan seseorang untuk menasihati aku? kemudian, balasku lagi dengan nada yang lemah, kurang serius. "ehem, marilah kita belajar rajin-rajin."

"krik krik krik.
bagilah betul-betul kau ni."

"aku tengah ambil mood ni, apa kata kau yang mulakan dulu."

kemudian, orang yang pada mulanya meminta nasihat itu pun mula memberikan nasihat pada aku. terbalik, dia yang meminta nasihat, alih-alih aku pula yang mendengar nasihat.

"kadang-kadang kita akan rasa stress. 
bukan sebab stress dengan diri sendiri sahaja, 
tapi kau rasa stress dengan orang-orang sekeliling kau. 
yang dimana masing-masing mahu lalu satu lorong yang kau sendiri pun nak lalu.

bila kau rasa stress dengan hidup yang macam ini, kau kena berhenti sekejap. 
Namun, masalahnya, orang lain yang akan sampai dahulu ke penghabisan lorong itu 
dan kau akan lewat.

tapi kan, 
bila kau berhenti kerana mahu meminta tolong, 
kau tetap akan sampai lorong itu walaupun kau lambat. 

yang penting, 
kau tahu apa lebihnya kau yang lewat berbanding orang lain yang sampai dahulu.

nak tahu apa lebihnya?
kau akan lebih menghargai orang yang menolong kau, 
dan siapa yang mahu kau sama-sama menghabiskan perjalanan di dalam lorong sempit itu."



aku diam. fikir. dan membenarkan.

aku pernah mahu menjadi orang yang terawal sampai ke penghabisan lorong itu. dan kesannya, aku turut kehilangan harga sesebuah persahabatan.

rasanya, perit. ya perit. bagai hati dicalar-balar.

dia sudah selesai menasihati. kini giliran aku pula. "mari aku sambung."

"apabila kita melalui lorong itu,
 mungkin kau akan terjatuh ketika tolak-menolak dengan mereka yang juga ingin melalui lorong itu.
kau akan luka, rasa sakit.

saat kau dilukai, kau mula mencari pertolongan.
"tolong, tolong!!".


tetapi hakikatnya, manusia pergi meninggalkan kau.
dan adakah kau akan duduk mengalah menanggung derita begitu sahaja?


nampak tak, betapa lemahnya kau saat itu.

jangan mengalah.
walaupun luka, kau harus bangkit.
kau harus berjalan.
kau harus habiskan perjuangan.

bukankah setiap yang awal itu ada akhirnya?

hiraukan mereka yang sampai dahulu. 
hiraukan mereka yang mahu berkata apa.

yang penting kau telah usaha."

p/s : okay. kini aku rasa lebih baik. terima kasih.

Tiada ulasan: